Hoog niveau

Maandag 25 februari. Dit was DE dag! Zo moet het zijn. In één woord: geweldig-heerlijk-prachtig-super-fantastisch-zonnig. De Tiefschnee is vandaag in poedersneeuw veranderd. De pistes uitstekend geprepareerd door de pistenbully’s en de zon scheen volop! We hebben dus een onnoemlijk mooie dag gehad.
Even aangeven hoe ons skiniveau intussen is: Ad kan nu alles en is onze gids. Hij kent de pistenkaart uit z’n hoofd en loodst ons door de 60 km piste. Jack heeft geen last van z’n rug en wädelt prachtig en snel de hellingen af. Fery heeft haar angst volledig overwonnen en haalde nog een stunt uit. Ongeveer een kilometer voor het hotel moet je een brug over. Dus even omhoog, laat lopen die skietjes en dan naar beneden en remmen. Dat omhoog wist Fery wel, maar toen ze over de brug was, ff niet. Schrik, bijna paniek. Gelukkig kwam Corry er achteraan en maakte al plannen om armen, benen, ski’s, stokken en weet ik veel wat nog meer op te rapen. Dus Fery ging met een bloedvaart naar beneden en . . . kreeg tenslotte weer alles onder controle. Ze bracht de skietjes weer keurig tot stilstand. Maar de adrenaline stond huizenhoog. Fery werd dus geüpgrade.
Ook ik heb het gepresteerd m’n jarenlange ervaring van niet vallen te breken. Tijdens een mooie afdaling, en mooi techniek oefenen, ging het fout. Boem! Er vlogen 2 skietjes door de lucht en ikke kwam op m’n kont terecht. Lekker in de sneeuw, dus geen probleem, deze werd wel geteld.
Onderweg kwamen we nog een wei met paarden tegen. Ze hadden kennelijk een poosje binnen gestaan en waren helemaal gek van het buiten zijn. Ze renden en rolden door de sneeuw. Zo mooi om te zien.
Na onze 60 km pistes kwamen we rond 16.00 uur in het hotel. Een biertje/ glaasje witte wijn waren toen wel verdiend. Lekker de sauna in om die spiertjes, die we nu toch wel beginnen te voelen wat te verwennen. Morgen weer zo’n dag! Ja hoor, jullie mogen best een beetje jaloers zijn.